۰۹۲۶
آن فرد و جامعه ایکه از عدالت برخویشتن که عبارتست از تکاپو در نجات دادن « حیات معقول » خود از دستبرد عوامل مزاحم طبیعت و درندگان انسان نما ، امتناع میورزد ، چگونه میتوان توقع داشت که عدالت و انصاف دیگران شامل حال او گردد ؟ همواره حق و عدالت در جوامع بشرى سراغ کسى را میگیرد که در مجراى بایستگى ها و شایستگى ها قرار بگیرد و بعنوان یک انسان زنده در صحنه اجتماع ، نقش موجودیت خود را بازى کند ، وقتى که فرد یا جامعه اى خود را از مجراى مزبور بیرون کشیده و همه شئون حیاتى وى دستخوش وابستگى هاى گوناگون قرار گرفته باشد ، چنین فرد و گروهى با از دست دادن اختیارى حق حیات ، همواره ستمدیده خویشتن است ، و نمیتواند توقع آن را داشته باشد که عدالت و انصاف دیگران سراغ او را بگیرد و با پاى خود به بالینش آید و بگوید : برخیز تا حق ترا از دیگران بگیرم .
18 . الا و انّى قد دعوتکم الى قتال هؤلاء القوم لیلا و نهارا و سرّا و اعلانا ( آگاه باشید ، من شما را شب و روز ، مخفى و آشکارا براى پیکار با [ 37 ] این قوم دعوت نمودم )
