۰۹۷۷

در آنهنگام که آدمى در خوشى ها و لذایذ غوطه ور است ، توجهى به عظمت تعهد و تکلیف و وابستگى به خدا و محاسبه اعمالى که انجام میدهد ، ندارد . گوئى در موقع اشتغال سطوح روان آدمى با خوشى ها و لذایذ ، تفکر و تعقل از کار میفتد و گمان میبرد آنچه که « باید بشود » همان است که وى در آن غوطه ور است . ولى در آن هنگام که روزگار درد و ناخوشى میرسد ، مضطرب و مشوش میگردد و رو به خدا میبرد و خود را به تعهد و تکلیف وابسته مى بیند . این پدیده احمقانه باعث شده است که بعضى از متفکران گفته اند که :