گفتیم که معناى تجرد روح آن نیست که یک حقیقت مجرد از عالم بالا سرازیر شده و در بدن انسان جاى گیر شده است . بلکه عناصر تشکیل دهنده موجودیت انسانى در مجراى تفاعلات ، یک محصول عالى بنام حیات به وجود مى آورد و این محصول عالى تدریجا زمینه را براى به وجود آمدن « من » ( نفس ، خود ، شخصیت ) آماده مى نماید . [ 138 ] هنگامى که « من » به وجود آمد ، به وسیله فعالیت هاى متنوع و عقل و وجدان و دیگر نیروهایى که وسیله تکامل مى باشند ، رو به کمال مى رود ، هر اندازه که تکامل « من » پیشرفته تر مى گردد ، از مادّه و مادیات برکنارتر گشته و بر تجرد آن افزوده مى شود . چون این جریان تکاملى از ذات مادّه ناخودآگاه برنمى آید ، لذا مستند به یک عامل برین مى باشد که به وجود آورنده و گرداننده مجموع عالم هستى است .
هر اندازه که « من » به تجرد بیشتر نایل مى شود ، بیشتر استعداد پذیرش پرتو روح ملکوتى را بدست مى آورد . یا هر اندازه که « من » از ماده و مادیات بیشتر رها میشود ، میدان براى فعالیت روح که خدا در انسان دمیده است ، « و نفخت فیه من روحى » بازتر مى گردد و به عبارت روشنتر هر اندازه که « من » از سطوح مادى بى نیازتر مى شود ، روح که مانند مغزى در اعماق آن سطوح دمیده شده است ، آشکارتر میگردد و موجب تکامل تجردى « من » مى گردد . اکنون مى پردازیم به دلایل تجرد روح :